روشن شدن هر مفهوم، قبل از هر چیزی برای درک صحیح آن مفهوم می تواند کمک کند. سواد رسانه ای مشتکل از دو عبارت است: «سواد» و «رسانه».
برگردیم به دوران کودکی و روزهای اول مدرسه، زمانی که به مدرسه می رفتیم تا «خواندن و نوشتن» را یاد بگیریم و دیگر «بی سواد» نباشیم. در مدرسه ابتدا حروف الفبا را یاد می گرفتیم؛ یعنی نسبت به شکل حروف، صدای آنها و نحوه نوشتن آنها «دانش» پیدا می کردیم. سپس «مهارت» کنار هم گذاشتن حروف و خواندن و هجّی کردن کلمات را یاد می گرفتیم و بعد از مدتی «کاربرد» کلمات در ساختن جمله ها و خواندن و نوشتن متون مختلف را آموختیم و بدین ترتیب «باسواد شدیم»! مجموعه ای از دانش ها در کنار مهارت ها به اضافه کاربردها در کنار هم، ما را با سواد کرد. 

رسانه وسیله ای است که فرستنده به کمک آن پیام خود را به گیرنده منتقل می کند. رفته رفته ابزارهای ارتباطی گسترش پیدا کرد و در عصر حاضر با ظهور رسانه های چاپی و الکترونیکی، رسانه های جمعی شکل گرفتند. مهم ترین تفاوت رسانه های امروزی آن است که می توانند پیام های خود را با سرعت زیاد به طیف وسیعی از مخاطبان برسانند.

همانطور که سواد خواندن و نوشتن به ما کمک می کند تا بتوانیم انواع جملات ساده و پیچیده را بفهمیم و معناهای متفاوتی از آن ها برداشت کنیم، سواد رسانه ای هم مهارتی است که با یادگیری آن می توانیم انواع رسانه ها و تولیدات رسانه ای را درک، تفسیر و تحلیل کنیم. هر رسانه مجموعه ای از نشانه های خاص خود را دارد که شناخت این نشانه ها در با سواد شدن ما نقش مهمی را ایفا می کند.

محرم نزدیکه…

و لعن االله شمراً

و لعن الله شمر امروز را…

*دانلود مداحی جدید دکتر میثم مطیعی با نام «یا داعشُ تبّاً» از لینک زیر:

http://meysammotiee.ir/files/other/vijhe/YaDaeshTabban[128kbps].mp3

حضرت آیت‌الله محمدرضا مهدوی کنی از شاگردان بارز امام خمینی رحمه‌الله و یاران نزدیک رهبر انقلاب در صبح روز سه‌شنبه ۲۹ مهر ۱۳۹۳ پس از گذراندن پنج ماه بیماری و بستری بودن در بیمارستان دار فانی را وداع گفت. رهبر معظم انقلاب در پیامی که به مناسبت ارتحال این عالم برجسته‌ی دینی و انقلابی صادر کردند، ایشان را یک «سیاستمدار صادق» و «انقلابی صریح» دانستند که «هرگز ملاحظات شخصی و انگیزه‌های جناحی و قبیله‌ئی را به حیطه‌ی فعالیت‌های گسترده و اثرگذار خود راه نداد.» از منظر حضرت آیت‌الله خامنه‌ای «این انسان بزرگ و پرهیزگار، همه‌ی وزن وزین خود را در همه‌ی حوادث این ده‌ها سال در کفه‌ی حق و حقیقت نهاد و در دفاع از راه و سیره‌ی انقلاب و نظام، کوتاهی نورزید.» عباراتی که ایشان در پیام خود به کار برده‌اند، حاکی از آشنایی نزدیک رهبر انقلاب با شخصیت این عالم بزرگوار است. گزارش زیر به بیان گوشه‌‌های از این رابطه‌ی نزدیک از سال ۱۳۳۵ تا زمان رحلت آیت‌الله مهدوی کنی می‌پردازد.

ادامه در:

farsi.khamenei.ir/others-report?id=28007

فاطمه فرجی

این روزها حرف های دلم طعم تازه ای می دهند…

نه مانند شکلات های رنگارنگ شهر که هرروز در انواع رنگ ها و طعم ها چشم ها را خیره و دهان ها را پر آب می سازند!

این روزها دلم، طعم تلخ تنهایی را بر کام زمان می چشاند.

و زمان مانند همیشه، کابوس تلخ تنهایی را بر دیوارهای اتاقم نمایان می کند.

این روزها دلم نمی خواهد آب و هوای گرم شمالی از میانمان برود.

حتی دلم نمی خواهد ریزگردهایی که گاهی هواشناسی پیش بینی شان نمی کند هم از کنارمان کوچ کنند!

این روزها گرمای تند هوا را بیشتر از همیشه ی عمر کوتاهم دوست دارم.

چون مرا به یاد “تو” می اندازد.

نه به یاد محبتت!

نه به یاد گرمای وجودت!

مرا تا آن ها فرسنگ ها فاصله است!

این گرمای تند هوا و این طوفان غبار مرا به یاد سرزمینی می اندازد که روزی تن آرام خود را به صحنه ی عظیم هیاهویی بدل کرد که تا زندگی جریان دارد، هیچ چشمی نبیند و هیچ گوشی نشنود.

روزی که خاک سر از سجاده ی خویش برداشت تا شاید بتواند تن پرسوز تو را آرامشی خاکی ببخشد اما گویا فراموشش شده بود که تو وَ جنست فرق دارید با هر چه خاکی است و زمینی.

آسمانم!

ماهَت نزدیک است!

مُحرّمت را می گویم!

اینجا فقط محرم را ماهِ تو می نامند!

ذهن کوچکم فراموش می کند که «کُلُّ یَومٍ عاشورا»

که اگر اینطور است شاید با یک معادله ی ساده: کُلُّ شَهرٍ مُحرّم!

راستش را بخواهی خودم هم نمی دانم از کدام روز و کدام ماه می گویم!

تنها می دانم که هیچ نمی دانم!

که اگر می دانستم، می فهمیدم که «کُلُّ اَرضٍ کَربَلا»

که شاید اینجا، شمال ایران هم قطعه ای باشد از همان سرزمین عشق…

آسمانم!

می دانی که لغت های ذهن زمینی ام ناچیزند و کوتاه!

این روزها ذهنم تلاش می کند تصویر گرمای هوا را برای همیشه در خاطرش حک کند.

شاید روزی بتواند بگوید:

«من با تو سوختم که بدانم چه می کشی

احساس سوختن به تماشا نمی شود»

و این تنها ابتدای سوختن است…

فاطمه فرجی

شنیده ام اگر غایبی برای غایبی دعا کند، دعایش مستجاب می شود.

مولا جان!

من غایبم!

غایب از قبیله ای که برای تو چادر زده اند!

غایب از قافله ای که راه کور بیابان را به عشق تو طی می کنند!

و شما مولا!

شما هم غایبید!

غایب از ذهن کوچک من!

غایب از خیابان های به ظاهر حاضر!

من غایبم مولا!

شما هم…

پس برایتان دعا می کنم!

شاید مستجاب شود…

اللهم عجل لولیک الفرج…

عشقم امام هادی علیه السلام: ya-20.blogfa.com
برداشت از: qomboy.blog.ir

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA :LatentStyles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

عجیب است که باز هم این همان دهکده جهانیست که در زیر نور آسمانش بسیجیان رمل های فکه زیسته اند،

همان دهکده جهانی که در نیمه شب هایش ماه هم بر کازینوهای لاس وگاس می تابیده، هم بر حسینیه دوکوهه و

هم بر گورهایی که در آن بسیجیان از خوف خدا و عشق به او می گریسته اند…

دنیای عجیبی است. نه؟

«شهید آوینی»

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA :LatentStyles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

چه عاشقانه زیباییست وقتی که می گویی:

الهی…

و او می گوید:

عبدی…

آنک امام ما علم بگرفته بر دوش

حسن طاهری

قم-15تیر1391

بوی تند روغن و خیارشور و نوشابه در هُرم داغ هوا می‏پیچد و یک‌راست می‏رود توی حلقم. دوچرخه‏ ام را روی جک گذاشته‏ ام. منتظرم تا دوستم بیاید.

ساعت14نشده است. آفتاب یک‌راست شلاق داغش را می‏زند روی پوست. درست روبه‌روی ساندویچی ایستاده ‏ام. صدای مارش اخبار پخش می‏شود. شاگرد مغازه صدای رادیو را بلندتر می‏کند.

منتظرم، زیر شلاق‏ های پر از حرارت و سوز. حمید خیلی دیر کرده، بلیط استخر در دستم مچاله شده است. دو هفته‏ ای می‏شود با حمید به آموزش شنا می‏روم.

چند هفته نمی‏گذرد از رفتنم به ناحیة مقاومت محله‏ مان. مسئول اعزام به جبهه، قد و بالای ما را که دید، خنده ‏اش گرفت.

«بچه 12 ساله جنگ را می‏داند با چه حرفی می‏نویسند؟» این را گفت و به آرامی شرط اعزام به جبهه را توضیح داد. باید شنا و کوه‏پیمایی را یاد می‏گرفتم تا بتوانم به جبهه اعزام شوم. به جز این دو شرط، باید مدت خوابم را هم کمتر می‏کردم تا سر پست نگهبانی خوابم نبرد. زندگی در شرایط سخت و تحمل تشنگی و گرسنگی هم به پیوستش بود. صدای مسئول اعزام توی گوشم می‏پیچد.

چشم هایم زل زده اند داخل مغازه. دو جوان ایستاده اند. محکم به ساندویچ‏ هایشان گاز می‏زنند. آن یکی با سبیلی فر خورده دارد می‏خندد. آخرین لقمه‏ اش را قورت می‏دهد. دست روغنی‏اش را با پشت شلوار جینش پاک می‏کند. از در که بیرون می‏آید، صورت‌به‌صورتم می‏ ایستد. با چشم های ریزشده اش خیره شده به شلوار پلنگی شش جیبه ‏ام. خیلی خوشحال است. می‏خندد؛ بلندبلند. دستش را روی سرم می‏گذارد و با تمسخر و بریده‌بریده می‏گوید: «بچه کوچولو! دیگه آتیش بازی تموم شد! صلح شد، صلح… سربازی ما هم مالیده شد…»

با لحنی آمیخته با ترس ادامه داد: «دستی‌دستی داشتن می‏کشتنمونا؟»

می‏دوم داخل مغازه. رادیو هنوز دارد خبر پخش می‏کند: «بر اساس این قطع‏نامه که در چند بند تنظیم شده است، خاویر پرز دکوئیار دبیر کل سازمان ملل…».

گوینده دارد با احساس تمام ادامه می‏دهد: «قطع‌نامه 598 امروز، 27 تیر ماه 1367، از سوی ایران پذیرفته شد…».

هنوز حمید نیامده است. داغ می‏کنم. نه از حرارت آفتاب؛ حسابی کم آورده ‏ام. حس کسی را دارم که صبح تا شب را دویده تا به جایی برسد و درست وقتی نفس‌نفس‌زنان پشت در رسیده، بگویند: «دیگه تمام شد، دیر آمدید… بفرمایید!».

بلیط استخر توی دستم خیس خیس شده است از عرق. بیرون که می آیم حمید هم از زیر آفتاب می‏ آید پیشم کنار سایة دیوار. توی تاکسی خبر را شنیده است، با هم می‏رویم به سمت استخر. دیر شده است. پشت ترک دوچرخه‏ ام می‏نشیند. پایم روی رکاب می‎‏‏چرخد؛ ولی آرام‌آرام و بی‏ رمق. بلند‌بلند می‏خوانم: «آنک امام ما علم بگرفته بر دوش…».

با سرعت می‏روم، باد داغ می‏پیچد توی گلویم. بغض شده همة حنجره‏ ام. حمید از پشت سرم، با دو دستش، دوشم را گرفته‏ است.

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

ext-align: justify;"> 

مهدی محدثی

در بین هر چیزی، برگزیده ای وجود دارد؛ ازمیان موجودات، انسان به عنوان اشرف مخلوقات برگزیده شده؛ از میان پیامبران، رسول گرامی اسلام؛ از میان ادیان، دین مبین اسلام؛ از میان کتب آسمانی، قرآن مجید؛ از میان سنگ ها، حجرالاسود و…، و از میان شب­های تمام سال نیز، شب قدر، به عنوان بهترین و برترین شب شناخته شده است.

رمضان نیز فرصت مناسبی است تا در شب ها و سحرهای آن ، به ویژه در شب های قدر، به زندگی خود رنگ و بوی خدا و معنویت ببخشیم .

استاد محمد رضا حکیمی در کتاب «خورشید مغرب» در باره­ی این شب می نویسد:

« … آن شبی که باید شکواییه­ی هجران را درنوردید و به امید وصل و دیدار، بیدار نشست و از جام ظهور «سلام» تا « مطلع فجر» سرمست بود، کدام شب است؟ شبی است که باید به یاد روی محبوب ، با دردمندی­های عاشقانه نالید و زارید … ».

شبی است که حضرت حافظ با الهام از قرآن، آن را شب وصل نامیده است و طومار «نامه­ی هجران» را به هم پیچیده می­داند:

شب وصل است و طی شد نامه­ی هَجر سلام فیه حتی مطلع الفجر

دلا در عاشقی ثابت قدم باش که در این شب نباشد کار، بی اجر

شب قدر، شب نزول قرآن، شب نزول «فرشته‌» ها و «روح» است.

شبی است که مقدرات بشر رقم می خورد.

شبی است که در آن، شیاطین در بند هستند و راهی به سوی گمراه ساختن آدمی ندارند.

شبی است که بنده­ی گنهکار، با خدا از در آشتی در می­آید و با آب توبه، تیرگی های گناه را از آیینه­ی دل می­شوید تا نور حق بر آن بتابد و صفات الهی در آن متجلی گردد … .

در این شب پرفیض و برکت، لطف خدا از زمین و آسمان بندگان را احاطه کرده است و هر کس به فراخور خویش، بهره و نصیبی از فیوضات این شب دارد؛ طبیعی است که هرکس دلش دریاتر باشد، دریافتش نیز بیشتر است!

شبی است که در آن، انسان­های عارف، برات آزادی از آتش جهنم دریافت می کنند.

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند

اما برای شناور­ماندن در این اقیانوس عظیم چه باید کرد؟

کتاب های زیادی درباره­ی اعمال این شب ها نگارش یافته است. مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی یکی از آن­هاست و اعمالی برای این شب ها ذکر کرده که عبارتند از: غسل، شب زنده داری، لعن بر قاتلان علی(ع)، تلاوت قرآن، توبه و استغفار، قرآن بر سر گرفتن و … .

سالكان، اين شب را به رفع تكليف نمی گذرانند؛ با انجام این اعمال می توان نام خود را در دفتر خوشبختی ثبت کرد و مورد توجه یگانه حجت باقیمانده­ی خدا بر روی زمین قرار گرفت. شب قدر، شبی است که بايد «دفترچه­ی بيمه» زندگي را به مهر « تمديد اعتبار» امام زمان (عج) ممهور ساخت .

اگر دل در اين شب ، بهاري نشد، هميشه­ی سال پائيزي و سرد است .

آنجا كه مي‌توان با قطره اشكي در نيمه‌هاي شب، انبوه آتشي را خاموش كرد؛

آنجا كه فرشتگان، به نزديك‌ترين مدار زمين رسيده‌اند؛

آنجا كه شياطين در « بند» هستند.

آنجا كه درهاي جهنم بسته است و درهاي بهشت باز؛

آنجا كه خواندن يك آيه، با ختم قرآن برابري مي‌كند؛

و …

چرا غفلت؟!

باید در این شب های« امتحان الهی»، آب بیداری به سر و صورت خود زد و معرفت کسب کرد تا موفق به دريافت «كارنامه ی قبولي » شد!…

شب قدر شبی است که طاعت بیداردلان و نیایش شب زنده داران، رنگ دیگری به خود می­گیرد و عاشقانه تر است؛ آنان با محبوب خود راز و نیاز می کنند و می گویند:

یارب، زگناه خویش، شرمنده منم بر هرچه عقوبت است، زیبنده منم

غفار تویی، غنی تویی، شاه تویی بدکار منم، گدا منم، بنده منم

پس اگر سستی کردیم و نتوانستیم نام خود را از دفتر بدکاران و گناهکاران حذف کنیم، باید انگشت حسرت به دندان بگیریم و تا شب قدر سال بعد، منتظر بمانیم؛ اما از کجا معلوم که شب قدر دیگری را درک کنیم ؟!…

امید که خداوند در چنین شب سرنوشت سازی، همه­ی بندگان را به لطف خود بنوازد ، لذت مناجات را به ما نیز بچشاند و بهترین سرنوشت ها را برای شیعیان و پیروان اهل بیت رقم زند. آمین

“از ترس قالب تهي كردن.”
«كالذي يغشي عليه من الموت ؛ كه گويي مي‌خواهند قالب تهي كند».سوره احزاب، آيه 19

“هر گلي بزني به سر خودت زده‌اي.”
«ان احسنتم احسنتم لأنفسكم ؛ اگر نيكي كنيد به خودتان نيكي مي‌كنيد».سوره اسراء، آيه 7

“ماه زير ابر پنهان نمي‌ماند. “
«الان حصحص الحق؛ اكنون حقيقت آشكار شد».سوره يوسف، آيه 51

“ما را به خير و شما را به سلامت. “
«لكم دينكم و لي دين ؛ دين شما براي خودتان و دين من براي خودم».سوره كافرون، آيه 6

“گربه دستش به گوشت نمي‌رسيد، مي‌گفت گوشت بو مي‌دهد. “
«بل كذّبوا بما لم يحيطوا بعلمه ؛ اين منكران انكار چيزي را مي‌كنند كه علمشان به او احاطه نيافته».سوره يونس، آيه 39

“كوه به كوه نمي رسد، آدم به آدم مي ‌رسد. “
«و جاء اخوة يوسف فدخلوا عليه فعرفهم و هم له منكرون ؛ و برادران يوسف آمدند و بر او وارد شدند.او آنان را شناخت ولي آنان او را نشناختند».سوره يوسف، آيه 58

“به دعاي گربه سياه، باران نمي‌بارد.”
«و ما دعاء الكافرين الا في ضلال ؛ و دعاي كافران جز در گمراهي نيست(و مستجاب نمي‌شود)». سوره رعد، آيه 14

“اگر علي ساربان است مي‌داند شتر را كجا بخواباند. “
«الله اعلم حيث يجعل رسالته ؛ خداوند آگاه‌تر است كه رسالت خويش را كجا قرار دهد».سوره انعام، آيه 124

“بي‌گدار به آب نزن. “
«و لاتلقوا بايديكم إلي التهلكة ؛ و خود را با دست خود به هلاكت نيندازيد»سوره بقره، آيه 195

“يك دست صدا ندارد. “
«و اعتصموا بحبل الله جميعا و لا تفرقوا ؛ و همگي به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد»سوره آل عمران، آيه 103

مسائل اقتصادی و مادی اگر لحظه ای مسئولین را از وظیفه ای که بر عهده دارند منصرف کند، خطری بزرگ و خیانتی سهمگین را به دنبال دارد

باید دولت جمهوری اسلامی تمامی سعی و توان خود را در اداره هر چه بهتر مردم بنماید، ولی این بدان معنا نیست که آنها را از اهداف عظیم انقلاب که ایجاد حکومت جهانی اسلام است منصرف کند

(صحیفه امام - جلد 21 - صفحه 327)

آیت الله حق شناس (ره): برخی می پرسند اعلم کیست؟ بنده می گویم ببینید عَلَم دست کیست؟ اگر خدای ناکرده عَلَم بیفتد، آن وقت نه اعلم می ماند نه غیر اعلم.

من می دانم: بزرگ ترین گناه خامنه ای این است که نامش «علی» است.

حساسیت روی این نام بالاست.

دشمن همیشه روی این نام حساس بوده است. 

کینه ها دارد از نام علی.

عقده ها دارد از «نادعلی».

نادعلی برای شما مظهرالعجایب نیست، بهانه ای است برای عقده گشایی. 

«سید علی» این روزها را می دید.  

شما مو می دیدید و او پیچش مو.  

پیچیدگی فتنه امروز را.  

همیشه کار علی بعد از محمد سخت تر بوده است.  

طرف علی، ابوسفیان نیست.  

«طلحه الخیر» است.

طرف علی، امریکا نیست.

اما طرف تو… است.

طرف تو…  

کاش رهبری را قبول نمی کردی ماه من  

لیاقت اینها همان مرجع تقلید  

 است.BBC

باز هم می گویم

اینهمه «ماهواره» حریف این «ماهپاره» نمی شوند.  

چون خداوند پشت ماه ماست.

از آیت الله بهجت (قدس سره الشریف) پرسیدند:

این سید علی برای رهبری جوان نیست؟

فرمودند: یکبار گفتیم علی جوان است کمرمان شکست…  

ماه من تنهایی ات دل مهدی را به درد آورد!

آقای اوباما

اگر می خواهی بدانی ما چقدر ولی فقیه را دوست داریم

وصیتنامه پدرانمان را بخوان

شما اینهمه در عراق و افغانستان تلفات دادید.

اگر مَردید وصیتنامه کشته های تان را رو کنید.

«سیندی شیهان» مادر یکی از هزاران نفله ی شما در جریان جنگ طلبی های دایمی شماست

ولی معتقد است

بچه اش برای هیچ و پوچ به هلاکت رسیده است.

اما من در نظام مقدس جمهوری اسلامی مادری می شناسم که پنج شهید در راه اسلام داده است

و وقتی به دیدار خامنه ای می رود، شرمنده است که دیگر فرزندی ندارد تا تقدیم ماه کند.

بعضی ها فرموده بودند: ما خدا را می پرستیم

ما بیشماریم

ما بت نمی پرستیم

ما بتی به نام خامنه ای را خواهیم شکست.

پاسخ دادیم:

خامنه ای بت نیست

تبری است که خدا دارد با آن بت شرق و غرب را می شکند.

خامنه ای خدا نیست.

ناخدای با خداست…

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

دولت های روی کار آمده می خواهند فرهنگ خاص خود را بر کشور حاکم و بر ملّت تحمیل کنند. آنان باورها و افکار شخصی خود و اطرافیانشان (گروه خاصی از جامعه) را بر دیگران ترجیح داده و تنها تحققِ اهدافِ مبتنی بر همان افکار را در اولویت های برنامه ی خویش قرار می دهند.

آیا این درست است که دولتی سعی بر تحمیل افکار خویش بر ملّت داشته باشد و افکار سایر اقشار جامعه برایش بی ارزش تلقی شود؟! از سویی خواهان انتقاد کردن از خود و دولت بوده و از سویی منتقدین دولت را به دادگاه ها و دادسراها بکشاند و باز با افتخار شعار آزادی منتقدین را سر دهد؟! آن هم درست در زمانی که کشور بیش از هر زمان دیگر نیاز به آزادی بیان و مطبوعات و رسانه را در خود احساس می کند؟!

دین اسلام، آزادی و قانون را در کنار هم سازنده می شمرد.

و نه آزادی بدون قانون یا قانون بدون آزادی را! (رحیم پور ازغدی، اسفند92)

و ارتفاعشان هم محال است (امّا اجتماعشان جایز بلکه واجب!)

رسانه و مطبوعات باید برای ابراز افکار و انتقاد از سران دولت و کشور آزاد باشند امّا در عین آزادی پایبند قانون؛ نه مانندِ روزنامه ای با نام “آسمان” که قانونِ قصاص را ضد انسانی به حساب آورده و متاسفانه بعضی ها نامش را “آزادی مطبوعات” می گذارند و با توقیفِ چنین روزنامه ای ابراز مخالفت می کنند و این بعضی ها جایگاهشان هم ظاهراً پایین نیست!!

فضای رسانه ها نباید فضایی پلیسی باشد (رحیم پور ازغدی، اسفند92) بلکه باید دارای آزادی و قانون تواماً بوده و کسی برای این آزادی آنان را مورد بازخواست قرار ندهد.

انتقاد کردن یعنی تلاش در جهتِ سازندگیِ افکارِ غلط، یعنی با صراحت و در عین حال مؤدّب بودن نکاتِ درست و غلط را یادآوری کردن و این یادآوری همان تذکره ای است که وظیفه ی پیامبران و امامان و پس از آن نیز وظیفه ی همه ی انسان هایی است که درست را از غلط و راه را از چاه می شناسند. چنین انتقادها و یادآوری هایی شاید باعثِ خسته شدنِ انسان شود امّا در چنین زمانی است که قرآن با آیات نورانی اش ادامه ی راه را برایمان روشن می کند… «اِلّا الذینَ امَنوا وَ عَمِلوا الصّالِحاتِ وَ تَواصَوا بِالحَقِّ وَ تَواصَوا بِالصَّبر» (العصر/3) دعوت کردن به حق و حقیقت و به صبر و استقامت وظیفه ی همه ی مومنان است. همه ی آنانی که می خواهند مشمولِ این آیه شوند از انتقادِ قانونی و مدبّرانه کوتاه نیایند، خسته نشوند، به یکدیگر امید دهند و در راهِ ساختنِ فرهنگِ اسلامی در کشور تمامِ قوای خود را به کار بندند. مسئولین فرهنگیِ کشور حواسشان باشد که خواسته یا ناخواسته از این آیه تجاوز نکنند. آنان که مسئولیتی فرهنگی به عهده می گیرند، باید خود نیز افرادی فرهنگی باشند نه احیاناً بی سوادِ فرهنگی! و نه دور از جنابشان خود با ارزش های اسلامی مخالف بوده و به مرور زمان جزء لیبرالیسم ها به حساب آیند (که در دولتِ یازدهم بعید به نظر میرسد!!!)

کاش مسئولین فرهنگی کشور نه فقط در لفظ بلکه در مقامِ عمل به رهنمودهای امام خامنه ای (حفظه الله) لبیک گفته و دولتی فرهنگی (هر چند کمی تا اندکی ابری!) بسازند، نه فرهنگی دولتی!

حرف حق همیشه هم تلخ نیست!

قابل توجه همه طلبه های خوش فکر که دغدغه های جهانی دارند